Ik droomde er al jaren van, sinds ik op mijn achtste genezen was van kanker, om op een dag iets terug te kunnen doen. Ik kan geen arts worden, want ik word nog steeds misselijk als ik een ziekenhuis binnen loop, maar schrijven kan ik wel. Ik wilde mijn verhaal publiceren in de hoop dat ik onder de aandacht zou kunnen brengen wat gezinnen met een kind met kanker meemaken. Om te laten zien hoe onbegrijpelijk ziek-zijn en beter-worden voor kleine kinderen is. Om ouders, broertjes en zusjes, opa’s en oma’s, verplegers en artsen een verhaal te bieden waar zij steun, herkenning en hoop in kunnen vinden. Maar of het ook op die manier ontvangen zou worden, wist ik niet. Ik had geen idee wat ik kon verwachten.

Op zaterdag 6 november vond het symposium ‘Mijn kind heeft kanker, hoe nu verder?’ van de Vereniging ‘Ouders, Kinderen en Kanker’ plaats. Ik mocht hier iets vertellen over mijn boek ‘Een kikker in mijn buik’ en een stukje voorlezen (kijk het hier terug). Ik vond het ontzettend moeilijk, want ik had zelf nooit gedacht dat ik op een dag voor zoveel mensen zo open zou kunnen vertellen over mijn ervaringen als kankerpatientje. En daar stond ik dan toch.

Na afloop zag ik bij veel mensen in de zaal tranen in de ogen. In de pauze kwamen sommigen huilend naar me toe. Ouders van zieke kinderen, maar ook lotgenoten, overlevenden van kinderkanker. Ze vertelden hoeveel ze in mijn verhaal herkennen. Dat ze al jaren zoeken naar een boek over kanker en de behandelingen vanuit het perspectief van een kind en blij zijn dat mijn boek er eindelijk is. Dat ze het boek willen lezen om te begrijpen wat hun kind meemaakt en om zich minder eenzaam voelen. Dat ze het willen geven aan hun kind zodat die het over een paar jaar kan gebruiken als de verwerking begint. Enkelen hadden ‘Een kikker in mijn buik’ zelfs al gelezen. Ik had net genoeg boeken bij me, zo snel ging de verkoop. Goed nieuws, want de opbrengsten schenk ik aan KiKa en de VOKK. Na de pauze keek ik rustig naar de ontroerende film ‘Samen, niet alleen’ (over wat de broertjes en zusjes van kinkeren met kanker beleven) en brak zelf in tranen uit. Ik was overdonderd door de emoties die ik bij anderen had losgemaakt.

Op dit moment stromen de reacties mijn postvak binnen, via twitter, hyves, facebook, linkedin en deze website. Mensen laten me weten dat ze mijn boek in een ruk uitlezen en hoe dankbaar ze zijn dat ik mijn verhaal heb opgeschreven. Omdat ze door het boek hun emoties beter kunnen plaatsen. Omdat ze zoveel herkennen: “Dat de wereld ineens een vijandige plek is met mensen die jou pijn doen en ziek maken”; “Bijzonder om te lezen dat jij als 7 jarige zoveel dezelfde vragen had, die ik ook als moeder had”; “Het is nog niet zo lang dat wij onze zoon naar bed kunnen brengen, zonder dat we zijn hand hoeven vast te houden tot hij slaapt”; “De laatste paar pagina’s meerdere keren gelezen en dat is waar het om draait, hoe verder te leven met of zonder kanker, of de angst dat het wellicht terug komt. Of de onzekerheid en de gevolgen van de bestralingen en chemo”; “Alleen al het feit dat jij survivor bent, is voor ons hoopgevend!”

Blijkbaar is er een grote behoefte aan een boek als het mijne. Dat is ontroerend, want het toont aan hoeveel verdriet er is en hoeveel troost nodig is. En dat er velen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Maar ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt om mijn verhaal te delen met anderen, dat ik op die manier iets kan betekenen voor gezinnen met een kind met kanker. De droom komt uit.

-> Heeft u ‘Een kikker in mijn buik’ ook gelezen? Vertel dan wat u ervan vindt in het gastenboek!

-> Luister naar de radio-interviews in ‘Met het oog op morgen’ (met Stephan Sanders) en ‘Dit is de dag’ (met Tijs van den Brink en Elsbeth Gruteke). En lees het interview van de Stichting Jongeren en Kanker met Valerie Strategier.