Mensen vragen mij of ik het niet doodeng vind om te publiceren hoe ik als kind kanker heb meegemaakt. Iedereen kan straks lezen wat ik op mijn zevende heb gevoeld en gedacht. Ik moet bekennen dat het best eng is om een stukje van mijn ziel met Jan en alleman te delen. Het zijn pijnlijke herinneringen. Maar toen ik op mijn achtste besefte dat ik beter was geworden, had ik een droom: ik wilde op een dag iets terug doen. Ik zal nooit arts of verpleger kunnen worden, want ik kan geen naald meer zien en ik word nog steeds misselijk als ik een ziekenhuis binnen loop. Schrijven kan ik wel. Mijn verhaal helpt misschien andere mensen: ouders, broers en zussen, ooms en tantes, maar ook: artsen, verplegers, pedagogen, psychologen en maatschappelijk werkers om een kind met kanker beter te begrijpen. Misschien vinden lotgenoten steun in mijn boek. Zo hoop ik dat er voor iedereen die het boek leest iets in staat wat hem of haar een klein beetje steun of troost biedt. En hopelijk zamelen we met de verkoop van het boek een hoop geld in voor een betere begeleiding en genezing van kinderen met kanker, want dat hebben ze nodig! Daarvoor wil ik best een stukje van mijn ziel blootleggen.
Mooi, Valerie! Ik vind ‘t geweldig dat je je verhaal deelt, voor jezelf en voor anderen!
Dank je wel Valerie, dat je je verhaal met ons wilt delen. Op het blog “Komt een klein meisje bij de dokter” las ik dat je dit boek geschreven hebt. Ik heb het direkt besteld. We hebben een dochter van 12 jaar. Ze wordt nu voor de tweede keer behandeld voor ALL (acute lymfatische leukemie) Toen ze voor de eerste keer ziek werd was ze bijna acht. We vinden het geweldig dat de opbrengst van je boek naar KIKA en Vokk gaat!! We hopen ook dat we een beetje steun mogen hebben aan het lezen van het boek. Alleen al het feit dat jij survivor bent, is voor ons hoopgevend!! Nogmaals dank, we zijn er benieuwd naar het boek. Groeten, Marian Verheij