Een fragment uit ‘Een kikker in mijn buik’
Als we klaar zijn, lopen we naar de uitgang van het ziekenhuis. Papa loopt zo snel dat ik hem bijna niet kan bijhouden.
‘Wat heeft de dokter gezegd?’ vraag ik.
Papa zegt niks.
Op de parkeerplaats vraag ik weer: ‘Papa, wat zei die man? Wat is er nou papa?’
Hij antwoordt niet. Doordat zijn handen trillen, laat hij de autosleutels vallen. Met moeite krijgt hij de sleutel in het slot. Papa doet normaal nooit zo gek. Ik ga op de achterbank zitten. Papa start, maar de auto slaat af. Met horten en stoten rijden we de parkeerplaats af. Ik hang vanaf de achterbank naar voren.
‘Wat gaat er nu gebeuren?’ vraag ik.
Ineens barst papa in huilen uit. ‘Het is heel erg!’
‘Wat is heel erg, papa?’
‘Je moet geopereerd worden!’
Ik kan hem nauwelijks verstaan door zijn tranen.
‘Geopereerd? Wat is dat dan?’
Maar papa antwoordt weer niet. Ik zak terug op de achterbank en kijk uit het raam, naar de heuvels die voorbijtrekken. Ik hoor papa hard huilen. Hij snuit zijn neus en fluistert de hele tijd ‘O god. O god.’ Eén keer remt hij heel hard voor een stoplicht en botsen we bijna op de auto voor ons. ‘Verdomme!’ roept papa. Ik heb papa nog nooit zien huilen. Was ik maar gewoon naar school gegaan vanochtend. Dan was dit niet gebeurd. Kon ik maar uit de auto stappen en wegrennen. Ik wil papa niet boos of verdrietig maken. Die buikpijn gaat vast vanzelf wel over. Ik staar naar buiten. Betekent ‘geopereerd’ soms dat ik doodga?
(C) 2010 Valerie Strategier – Auteursrecht voorbehouden
Voor de Kikkerdokter
Valerie Strategier draagt haar boek op aan haar kinderoncoloog prof. dr. Tom Voûte. “Dokter Voûte is mijn held, want hij heeft mijn leven gered. Dankzij hem ben ik er nog en daarvoor ben ik hem ongelooflijk dankbaar. ‘Een kikker in mijn buik’ is voor hem, voor mijn kikkerdokter.”
Tom Voûte (Amsterdam, 21 juni 1936 – Enschede, 26 augustus 2008) was een autoriteit op het gebied van kanker bij kinderen. Hij was vanaf 1968 als kinderarts werkzaam in het Emma Kinderziekenhuis in Amsterdam, het latere AMC. In 1982 werd hij benoemd tot bijzonder hoogleraar kinderoncologie aan de Universiteit van Amsterdam. In 2001 ging Voûte met pensioen. Voor zijn baanbrekende werk ontving hij de Muntendamprijs van de Nederlandse Kankerbestrijding/Koningin Wilhelmina Fonds (KWF). Zijn prijs heeft hij ter beschikking gesteld aan onderzoek naar kinderoncologie.
Voûte heef in de afgelopen decennia een bijdrage geleverd aan vele maatschappelijke organisaties, waaronder Plan Nederland, KWF Kankerbestrijding, het Ronald McDonaldhuis, Cliniclowns, KiKa (Kinderen Kankervrij) en de Stichting Kindergeneeskundig Kankeronderzoek. Tom Voûte was een van de grondleggers van de Nederlandse Ronald McDonald Huizen en met name van Ronald McDonald Huis AMC Amsterdam, het eerste Ronald McDonald Huis in Europa. Landelijke bekendheid kreeg hij door zijn optreden in 1974 in de grote tv-actie Geven Voor Leven. Die actie was voor het 25-jarig bestaan van KWF Kankerbestrijding en bracht 70 miljoen gulden op. Met deze opbrengst is een viertal Kinderoncologische Centra opgericht.
Collega-Kinderoncoloog Huib Caron over Tom Voûte: “Tom was een ontzettend gedreven dokter met een enorme expertise op het gebied van kanker bij kinderen, gepaard met een geweldig doorzettingsvermogen om het onderste uit de kan te halen voor zijn patiënten. Hij was grondlegger en pionier bij de zorg voor kinderen met kanker. Hij had een bijzonder talent voor de omgang met kinderen, vooral kinderen met kanker. Hij behandelde het kind als gelijkwaardige en wist daarnaast ook altijd het ijs enorm goed te doorbreken door kikkers in hun buik te stoppen.”
– Luister naar de NOS radio-uitzending met dokter Caron over dokter Voûte.
Meer over dokter Voûte
‘In Memoriam: kinderoncoloog Tom Voute’ (NOVA)
‘Luisteren naar het kind’ (De Volkskrant)
‘Altijd optimist gebleven’ (De Volkskrant)
Herdenkingstentoonstelling voor Tom Voûte
Tom Voute op Wikipedia
Condoleanceregister