Gisteren was Johan Neijenhuis opnieuw in De Wereld Draait Door. Al de hele week maakt de filmmaker zich druk om de poster van Sint, die hij te eng vindt voor kinderen. Volgens anderen vinden kinderen de poster helemaal niet angstaanjagend. Ze hadden het de kinderen immers zelf gevraagd en inderdaad, op een filmpje zagen we kinderen netjes antwoorden hoe mooi en leuk ze de afbeelding vonden. Nu vond ik Sinterklaas helemaal niets toen ik op mijn zevende een tumor in mijn nier had: hij was gewoon een verklede man die geen enkel kind in het ziekenhuis kon helpen, dus mocht hij niet bij me in de buurt komen. Maar Neijenhuis had wel een punt toen hij zei dat kinderen vaak niet durven te zeggen wat ze echt denken en haarfijn aanvoelen dat ze een sociaal wenselijk antwoord moeten geven.

Toen ik op mijn zevende kanker kreeg, was ik geen prater (ben ik nog steeds niet). Ik durfde veel dingen niet te zeggen of vragen: waarom maakten die dokters mij nou toch zo ziek met die chemo, ze waren er toch juist om mij beter te maken? En ik voelde donders goed dat ik die prikken moest en dat ik er niets tegenin mocht brengen. Of ik het nou leuk vond of niet.

Maar hoe leg je een kind eigenlijk uit dat je eerst ziek gemaakt moet worden om te genezen? Hoe zorg je dat hij of zij die heftige ervaringen in het ziekenhuis verwerkt? Dit is volgens mij bij ieder kind weer anders. Sommige kinderen uiten hun gevoelens nou eenmaal makkelijker. Anderen hebben helemaal geen behoefte aan verwerking. Maar er bestaan inmiddels (bijna twintig jaar nadat ik zelf werd behandeld) veel methodes om kinderen met kanker te helpen. Plaatjesboeken (bijvoorbeeld ChemoKasper en RadioRobbie), films (bv Paultje en de Draak) en muziek. En de KanjerKetting.

Voor iedere behandeling, bijvoorbeeld prik, scan en operatie maar ook bij een hele goede of hele slechte dag, krijgt het kind een bijzondere kraal om aan een ketting te rijgen. Zo wordt de ketting een tastbare herinnering voor iedere stap in het gevecht tegen kanker én een manier om het verhaal te vertellen. Kijk maar eens naar het filmpje (echt de moeite waard!) over Karlijn, waarin ze aan de hand van de kralen praat over haar ervaringen. Dat ze door ChemoKasper moet spugen en haar haren uitvallen, maar dat hij ook de kankercellen opeet. Met de kralen kunnen haar moeder en de verpleegster uitleggen wat er gebeurt tijdens de behandelingen. Door de KanjerKetting kan Karlijn haar verhaal steeds weer, tot in detail, herhalen en dat helpt haar om de ervaringen te plaatsen. Ik wou dat ik een KanjerKetting had gehad!

Karlijn over de KanjerKetting

Wil je dit bijzondere project steunen? Ga dan naar de website over de Kanjerketting.